DE VERBORGEN WERELD TUSSEN
DE REKKEN VAN EEN IMPORTEUR
Columns: door Henny van Ochten (hieronder column 09)
lockertje
Zo’n twee keer per jaar maken Janneke en boven getekende een tripje naar Zuid-Duitsland. Belangrijkste reden van de reis: klankhout uitzoeken voor wederverkoop aan Nederlandse en Belgische gitaarbouwers. Een enkele keer komt er nog wat anders op ons pad en worden we gebeld door een curator waar we al jaren warme contacten mee onderhouden. Hij weet wat we willen en contacteert ons dan ook alleen indien er ergens een restpartij gitaaronderdelen te koop is. Faillissementspartijtjes, ook dat komt voor. Voor een relatief laag bedrag heb je soms een auto vol bruikbaar en verkoopbaar spul. Voor grote partijen drumstellen of een schuur vol blaasinstrumenten, daar hoeven ze ons niet voor te bellen. En dat weet de curator inmiddels.
Als we in december 2021 ons belangrijkste werk gedaan hebben (hout inkopen bij onze drie belangrijkste leveranciers) is het tijd voor de terugreis. We maken een bescheiden omweg, omdat we weten dat er nog een partijtje parts bij de curator op ons staat te wachten. De prijs was laag: € 150,00. Wat Gotoh-spul, een paar sets Grover, een dozijn Shubb capo’s, een stuk of tien sets Schaller S-locks, een stapeltje slagplaten en nog zo wat. Het gros hiervan staat ook in onze catalogus te koop, dus daar komen we wel vanaf.
De curator voelt zich blijkbaar op zijn gemak in zijn rommelige kantoor: benen op het bureau, broeksriem los, koffie en koek binnen handbereik. Maar, mijnheer moest er zo weer vandoor. Hij vertelt ons dat zo’n dertig kilometer verderop de inhoud van een zogenaamde locker (opslag-ruimte) geveild gaat worden. Een onverwacht tussendoortje, zo meldt de curator. “Als jullie het leuk vinden en nog tijd hebben, ga lekker mee, zie je dat ook eens. De huidige huurder betaalt al zes maanden geen huur meer”, mompelt de curator. Janneke en ik kijken elkaar aan. Ja, waarom eigenlijk niet. We hebben zo’n ontruiming/veiling nog nooit gezien. We besluiten achter de curator aan te rijden en te wachten op de dingen die komen gaan.
Eenmaal ter plaatste, blijkt de belangstelling minimaal. “Dat vermoedde ik al”, aldus de curator. “Voor één zo’n lockertje komen handelaren hun bed niet uit. Maar ja, de verhuurder wil de rommel er uit en de locker opnieuw in de verhuur”. Het “grote moment” breekt aan: de toegangsdeur wordt geopend en de curator taxeert snel de goederen. Daarna wordt ons op afstand een eerste kijkje in de toch behoorlijke ruimte gegund. Een aantal aanwezigen smeert ‘em meteen.
En dat begrepen we maar al te goed. We zien slechts een paar tuinstoelen, een oude radio, een paar printers van dik 10 jaar oud, wat incomplete kasten en ongetwijfeld een hoop andere rotzooi in gesloten dozen. De overgebleven “opkopers” hadden nog wat vragen. Nadat die waren beantwoord, begon het loven en bieden. Althans, dat was de bedoeling. Maar nee, niet één serieus bod kwam er te berde. De curator zag de bui al hangen; de opbrengst zou niet hoog worden. Aan de houding en gelaatsuitdrukking van Janneke zag ik dat er “iets” was. Als ik er naar vraag, geeft ze tekst en uitleg. Ze had ongevraagd een paar stappen in de forse ruimte gezet en haar scherpe blik was op “een gitaar” gevallen. Ik kreeg toestemming van de curator om een paar stappen in de locker te doen en ook ik zag de gitaar. En herkende het model meteen! “Bozǒ” stond er in sierlijke letters op de onder een dikke laag stof zittende gitaar. Ik besef meteen dat hier misschien meer te halen is. De sfeer wordt relaxter en de curator geeft een ieder de gelegenheid de locker in te lopen en de aanwezige items te bekijken. De lieden die met ons mee naar binnen gaan, zijn er ook zo weer uit, want niets verkoopbaars aangetroffen. Janneke en ik denken op dat moment beter te weten…
Uiteindelijk vraagt de curator de enkele overgebleven lieden en bod uit te brengen. Hij blijft angstvallig stil. “In wat voor toneelstuk zijn wij beland?” fluistert Janneke me in mijn oor. Ten langen leste neemt de curator het heft in handen en brult quasi formeel: “Wie biedt meer dan € 500,00 euro?” Texas & Tweed mag ook bieden. Ik durf het niet aan. Maar Janneke neemt het voortouw en zegt doodleuk “€ 510,00”. Ik schiet in de lach. De curator ziet de lol er niet van in. Niemand die over Janneke’s “bod” heen gaat. En zo zijn we onverwacht de nieuwe eigenaar van drie mooie Bozǒ’s waaronder een 12-snarig exemplaar (Bell Western) met originele koffer. Wat een beauty!
We betalen cash en stapelen de onverwachte buit bovenop het klankhout in onze gehuurde bus. De kasten, tuinstoelen en printers “schenken” we aan de overgebleven handelaren. Met graagte helpen we ze even inladen. Het is toch nog laat geworden. We kopen snel nog wat broodjes voor onderweg. En met Janneke achter het stuur scheuren we met een zwaar beladen bus richting Nederland.
Onze gitaarbouwer Ludo heeft de Bozǒ’s inmiddels in “near mint condition” gebracht. Wat een toon, wat een volume! Twee van de drie zijn te koop. Belangstellenden mogen contact met ons opnemen.
de volgende column wordt geplaatst op 1 november 2023